سریع‌ترین بمب‌افکن‌های تاریخ: پرندگانی که مرزهای سرعت را جابه‌جا کردند

نورث امریکن XB-70 والکری: سریع‌ترین بمب‌افکن تاریخ

شرکت نورث امریکن اوییشن در دهه ۱۹۵۰ هواپیمای پیشرفته‌ای با سرعت ماخ ۳.۱ (معادل ۳۳۰۹ کیلومتر بر ساعت) طراحی کرد. این هواپیما، با نام XB-70 والکری، همچنان سریع‌ترین بمب‌افکن ساخته‌شده محسوب می‌شود، حتی اگر هرگز با محموله انفجاری خود به پرواز درنیامد. این پرنده ۶۱ متری، پنجمین هواپیمای سریع ساخته‌شده در تاریخ است و تنها پرندگانی مانند X-15 نورث امریکن و SR-71 بلک‌برد لاکهید مارتین از آن سریع‌تر بودند.

والکری در نهایت به‌جای عملیات بمباران، برای پروازهای آزمایشی و استفاده توسط ناسا به کار گرفته شد. با توسعه موشک‌های بالستیک و تاکتیک‌های رهگیری پیشرفته، این نوع تسلیحات تا حدی منسوخ شدند. بااین‌حال، فناوری‌های زیربنای سرعت این بمب‌افکن، پیشگامانه محسوب می‌شدند. بخش جلوی هواپیما مانند گردن درنا به سمت بالا خم می‌شد و بال‌های آن دارای طراحی لولادار بودند که برای تولید نیروی بالابر هنگام برخاستن به سمت پایین حرکت می‌کردند تا هواپیما بتواند روی موج ضربه‌ای که ایجاد می‌کرد، پرواز کند.

جنرال داینامیکس F-111 آردووارک: بمب‌افکن رزمی

F-111 آردووارک یکی دیگر از هواپیماهای آمریکایی است که با سرعت بالا از مراحل فرضی و آزمایشی عبور کرد و در عملیات رزمی حضور یافت. برخلاف تصور سنتی از یک بمب‌افکن، این هواپیما شباهت زیادی به جت‌های جنگنده داشت. این پرنده در دهه ۱۹۶۰ ساخته شد و در سال ۱۹۶۷ وارد خدمت نیروی هوایی آمریکا شد. ورود آن نقطه‌عطفی در آغاز تحولات گسترده‌تر در صنعت هواپیما بود.

توپولف Tu-160 قوی سپید (بلك‌جك): بمب‌افکن استراتژیک شوروی

اتحاد جماهیر شوروی نیز در اکوسیستم جنگ سرد دارای یک هواپیمای بمب‌افکن سریع بود. توپولف Tu-160 قوی سپید، که در ناتو با نام “بلك‌جك” شناخته می‌شود، در سال ۱۹۸۷ وارد خدمت شد. با توجه به اینکه این پرنده در اواخر دوران شوروی به بهره‌برداری رسید، تنها ۳۵ فروند از آن ساخته شد. این بمب‌افکن استراتژیک نهایی بود که در دوران شوروی طراحی و تحویل شد و می‌توانست به حداکثر سرعت ۲۵۳۱ کیلومتر بر ساعت (ماخ ۲.۰۵) دست یابد. تخمین زده می‌شود که امروزه ۱۶ فروند Tu-160 در زرادخانه بمب‌افکن‌های استراتژیک روسیه باقی مانده باشد.

Tu-160 به‌عنوان یک سامانه تحویل تسلیحات هسته‌ای در ارتفاع بالا طراحی شد. این بمب‌افکن اتمی می‌تواند به سقف پروازی بیش از ۱۵۸۵۰ متر دست یابد و بدون نیاز به سوخت‌گیری در هوا، بردی معادل ۱۲۳۰۰ کیلومتر دارد. این بمب‌افکن همچنین تنها بمب‌افکن روسی است که می‌تواند مهمات دفاعی حمل کند و تا ۱۳ موشک کروز را در کنار تسلیحات متعارف در محموله خود جای می‌دهد.

داسو میراژ IV: بمب‌افکن هسته‌ای فرانسوی

بمب‌افکن هسته‌ای فرانسوی، میراژ IV شرکت داسو، برای اولین بار در سال ۱۹۶۴ برای گشت‌زنی در آسمان اروپا رونمایی شد. تا به امروز، این تنها هواپیمای اروپایی است که قادر است به سرعت ماخ ۲ برسد و بیش از ۳۰ دقیقه در این سرعت باقی بماند. میراژ IV به‌عنوان پاسخی به بحران سوئز در اکتبر ۱۹۵۶ طراحی شد و یک پروژه بازطراحی کامل بر اساس چارچوب میراژ III بود که فناوری مقاومت در برابر حرارت در تمام بدنه آن تقویت شد.

این بمب‌افکن استراتژیک جدید طبق برنامه تحویل داده شد و حضور هوایی فرانسه را دگرگون کرد. این هواپیما تا سال ۲۰۰۵ در خدمت باقی ماند و اهمیت آن را برای استراتژی نظامی این قدرت اروپایی تثبیت کرد. حداکثر سرعت آن ۲۳۳۴ کیلومتر بر ساعت گزارش شده است.

کانویر B-58 هاستلر: اولین بمب‌افکن فراصوت آمریکا

کانویر B-58 هاستلر یک شاهکار هنری است که اولین پرواز خود را در سال ۱۹۵۶ انجام داد و اولین بمب‌افکن فراصوت نیروی هوایی آمریکا بود. طراحی آن بر اساس شکلی شبیه به “کمر زنبور” بود و یک محفظه تسلیحات بزرگ را زیر بدنه اصلی حمل می‌کرد که معمولاً برای جای دادن مهمات هسته‌ای، تجهیزات نظارتی و سوخت اضافی استفاده می‌شد. این هواپیما بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ یکی از ستون‌های حفظ برتری هوایی آمریکا بود و در طول خدمت خود ۱۹ رکورد سرعت و ارتفاع ثبت کرد.

کانویر در مجموع ۱۱۶ فروند هاستلر ساخت که ۸۶ فروند آن وارد خدمت شد. این بمب‌افکن اتمی بردی معادل ۷۰۸۰ کیلومتر بدون سوخت‌گیری در هوا داشت و می‌توانست در سقف پروازی ۱۹۷۵۰ متری عمل کند. این هواپیما فوق‌العاده سریع بود و به حداکثر سرعت ۲۱۳۲ کیلومتر بر ساعت دست یافت. این بمب‌افکن نمادین با طراحی بال دلتا و پوسته‌ای براق و مقاوم در برابر حرارت ساخته شد. اما دوره خدمت آن کوتاه بود و قبل از سال ۱۹۷۰ به پایان رسید.